(کعبه‌ی امید)

محبوب من که دائم هستم به گفتگویت
معشوق من که دائم هستم به جستجویت

آیا شود که روزی، روزی شود حسن را
احسان گونه گون و الطاف تو به تویت

بشنیده‌ام که خویت چون روی توست دلکش
ای من فدای رویت ای من فدای خویت

آیا شود که روزی با چشم خویش بینم
آن قامت رسا و رخساره‌ی نکویت

ای که به لیلة القدر کرّ و بیان بالا
اسرار هر دو عالم گویند مو به مویت

آیا شود که روزی تفتیده جان ما را
از تشنگی رهایی زآب زلال جویت

ای آستان قدس‌ات دارالسلام جان‌ها
بس کاروان که بسته بار سفر بسویت

آیا شود که روزی این زار ناتوان را
باری دهی ز لطفت پایی نهد به کویت

ای شاهد دل آرا در بزم آفرینش
وی شاهدان عالم مشتاق دید رویت

آیا شود که روزی این عاشق وصالت
دستی رساند اندر دامان مُشکبویت

ای کعبه‌ی امید خوبان درگه عشق!
چون تو خدیو باشی خود آبرو خدویت

آیا شود که روزی اندر برت حسن را
گویی چه خوش رسیدی اینک به آرزویت

"علامه حسن زاده آملی"