ای که در حسن و خرد، شهره‌ی عالم بودی!

میلاد حضرت علی اکبر (ع) مبارک باد.

(زیبا‌تر از یوسف)

ای که در حسن و خرد، شهره‌ی عالم بودی
«اشبه الناس» به پیغمبر خاتم بودی

پیش حسن تو دم از یوسف کنعان نزنم
که تو زیباتر از او، در همه عالم بودی

ای علی اکبر لیلا! که تو در رتبه و جاه
پسر خاتمی و مفخر آدم بودی

ای نبی روی و علی صولت و زهرا شوکت!
گوهر حلقه‌ی انگشتر خاتم بودی

احمدی حُسن و حسن خلق و حسینی خصلت
صاحب این همه عنوان، تو مسلم بودی

در همه ملک عرب، شهره به زیبایی و حسن
در سماوات ادب، نیر اعظم بودی

از همان خال سیاهی که به کُنج لب توست
می‌توان گفت که تو ماه مجسّم بودی

با لب تشنه شدی کشته چرا؟ ای که ز لب
تو شفابخش دم عیسی مریم بودی

سید محمد خسرو نژاد (خسرو)

چو از شمشیر کفار ستمگر

«اَلسَّلام عَلَی الاَعضاءِ المُقَطَّعاتِ»

شهادت حضرت علی‌‌اکبر (ع)

چــو از شـمشـــیـرِ کـفّـــــار سـتمـگـــــر
فـتـــاد از صـدر زیـن شهـــزاده اکـبـــــر

بـه خـون آغشـته و غلتـــان به میـــدان
چـــو در دریــــــا شــــنـاور دُرّ غلـتــــان

بـه لحنـی جــان‌گــــزا ، گفتــــا پـــدر را
کــه دریـــاب ای پــــدر اکنـــون پسـر را

حســین آن خســروِ بـی یــــار و یــــاور
چــو بــــرق آمـــد کنــــار جسـم اکبـــــر

گــرفـت او را بــه بــــر در آن هیـــاهـــو
کــه مـَــــه را دیــــد زیــر ابـــــر گیســو

ز مـــــاهِ عــــــارض او شــــامِ مــــــو را
بــزد یکسـو کــه دیـــد آن مـــاهــــرو را

چو مشکین زلـف او از چهـــره شـد دور
عیـــان گــردیــد گــویـی آیـــه ی نــــور

پسـر در خـــاک گشـــته مـــو پــریشــان
پــــدر از حـــال آن مَـــــه رو پـــریشــان

پسـر را گیسـوان ، بـــر بــــاد مـی‌رفــت
پــــدر ر ا بـر فـلـک ، فــریـــاد می‌رفــت

فـلــک بـهــــر پسـر ، از تــــاب رفـتـــــه
مَـلَــک بـهــــر پـــدر ، در تـــاب تفـتـــــه

پســر ، ممـنـــون پـنــــدار پـــــدر بــــود
پـــدر ، مجـنــــون ایـثـــــار پســر بــــود

پسـر چشـمـش بـــه روی بــــاب روشــن
پــــدر قـلبــش از آن مهـتـــــاب روشــن

بـنـــاگـــه دیــده بسـت آن نـــور دیـــده
که گــویـی، در سیـــاهـــی شد سپیـــده

علــی چون گــل شـدی پــرپـــر به گـلزار
چو بلبـل شـد حسین از هجــر گــل ، زار

بگفـتـــــا بـــا بنــی هـــاشـــم بـــه زاری:
علـــی را بـُــــرده در خیمـــــه ز یـــــاری

مـــن از داغ علـــی، طــــاقـــت نــــدارم
کــــه او را جـــــانـــب لـیـــــلا بـیـــــارم

پس از او زنــدگـی بـر مـن حـــرام است
کــزیـن پس کـار عمـــر مـن تمـــام است

پـس از مـرگ علـــی روزم بُـــوَد شــــام
رسـیـــدم آفـتـــاب عـمــــر ، بـــر بـــــام

خـــدایـــا شــد علـــی اکـبـــر ز دســـتم
چـو مـن پـــاینــــده بــر عهــــد الســـتم

ببــین یـــارب تـــو گـــل افشــانــی مــن
قبـــول از مــن نمـــــا قــــربـــانــی مــن

فـرســـتادم به سـویـت اکبــــر خـویـش
شـبــــیـه کــــامـــل پیــغمبــــر خـویـش

غمـت (شمس قمی) را کــرد مــدهــوش
مکـن در محشـرش هــرگــر فــرامــوش

شادروان سید علیرضا شمس قمی

1343

بعد از پسر دل پدر آماج تیر شد

"در رثای حضرت علی اکبر علیه‌السلام"

(مرغ پریده)

رسم است هرکه داغ جوان دید دوستان!
رأفت برند حالت آن داغدیده را

یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا
وآن یک ز چهره پاک کند اشک دیده را

آن دیگری بر او بچشاند گلاب و شهد
تا تقویت کند دل محنت‌‌‌چشیده را

یک‌چند دعوتش به گل و بوستان کنند
تا برکنندش از دل ، خار خلیده را

جمعی دگر برای تسلّای او دهند
شرح ِ سیاه‌کاری چرخِ خمیده را

القصه: هرکسی به طریقی ز روی مهر
تسکین دهد مصیبتِ بر وی رسیده را

آیا که داد تسلیت خاطر حسین‌(ع) ؟
چون دید نعش اکبرِ در خون تپیده را

آیا که غم‌گساری و اندُه‌‌‌بَری نمود
لیلای داغدیده‌ی زحمت‌‌‌کشیده را؟

بعد از پسر ، دل پدر آماج تیر شد
آتش زدند لانه‌ی مرغ پریده را..!

"شادروان ایرج میرزا"