(یک عمر شیدایی)
خراب از باد پاییز خمارانگیز تهرانم
خمار آن بهار شوخ و شهرآشوب شمرانم
خدایا خاطرات سرکش یک عمر شیدایی
گرفته در دماغی خسته چون خوابی پریشانم
خیال رفتگان، شب تا سحر در جانم آویزد
خدایا این شب‌آویزان چه می‌خواهند از جانم
پریشان یادگاری‌های بر بادند و می‌پیچند
به گلزار خزان عمر چون رگبار بارانم
خزان هم با سرود برگ‌ریزان عالمی دارد
چه جای من که از سردی و خاموشی زمستانم
مگر کفاره‌ی آزادی و آزادگی‌ها بود
که اعصابم غل و زنجیر گشت و صبر زندانم
به بحرانی که کردم آتشم شد از عرق خاموش
خوشا آن آتشین‌تب‌ها که دلکش بود هذیانم
سه تار مطرب شوقم گسسته سیم جانسوزم
شبان وادی عشقم شکسته نای نالانم
نه جامی کاو دمد در آتش افسرده جان من
نه دودی کاو برآید از سر شوریده سامانم
شکفته شمع دمسازم چنان خاموش شد کز وی
به اشک توبه خوش کردم که می‌بارد به دامانم
گره شد در گلویم ناله جای سیم هم خالی
که من واخواندن این پنجه‌ی پیچیده نتوانم
کجا یار و دیاری ماند از بی مهری ایام
که تا آهی بَرد سوز و گداز من به یارانم
بیا ای کاروان مصر آهنگ کجا داری؟!
گذر بر چاه کنعان کن من آخر ماه کنعانم
سرود آبشار دلکش پس‌قلعه‌ام در گوش
شب پاییز تبریز است و در باغ گلستانم
گروه کودکان سرگشته‌ی چرخ و فلک بازی
من از بازی این چرخ فلک سر در گریبانم
به مغزم جعبه‌ی شهر فرنگ عمر بی حاصل
به چرخ افتاده و گویی در آفاق‌است جولانم
چه دریایی چه طوفانی که من در پیچ و تاب آن
به زورق‌های صاحب‌کشته‌ی سرگشته می‌مانم
ازین شورم که امشب زد به سر آشفته و سنگین
چه می‌گویم نمی‌فهمم چه می‌خواهم نمی‌دانم
به اشک من گل و گلزار شعر فارسی خندان
من شوریده بخت از چشم گریان ابر نیسانم
کجا تا گویدم برچین و تا کی گویدم برخیز
به خوان اشک چشم و خون دل عمری‌است مهمانم
به نامردی مکن پستم بگیر ای آسمان دستم
که من تا بوده و هستم غلام شاه مردانم
چه بیمِ غرقم از عُمّان که جُستم گوهر ایمان
دلا هرچند کز حرمان هنر بس بود تاوانم
فلک گو با من این نامردی و نامردمی بس کن
که من سلطان عشق و (شهریار) شعر ایرانم .
«استاد شهریار»
به نـام خــــداونـد شعـــر و ادب