‌«السَّلاَمُ عَلَیْكِ أَیَّتُهَا الصِّدِّیقَةُ الشَّهِیدَةُ»

(تسبیحِ‌ گریه)

توان واژه کجا و مدیح گفتن او ؟
قلم قناری گنگی‌ست در سرودن او

چه دختری، که پدر پشت بوسه‌ها می‌دید
کلید گلشن فردوس را به گردن او

چه همسری، که برای علی به حظّ حضور
طلوع باور معراج داشت دیدن او

چه مادری، که به تفسیر درس عاشورا
حریم مدرسه‌ی کربلاست دامن او

بمیرم آن همه احساس بی‌تعلق را
که بار پیرهنی را نمی‌کشد تن او

دمی که فاطمه تسبیح گریه بردارد
پیام می‌چکد از چلچراغ شیون او

از آن ز دیده‌ی ما، در حجاب خواهد ماند
که چشم را نزند آفتاب مدفن او

"شادروان غلامرضا شکوهی"