(سـاغـرِ صـهـبا)

ســاقــیِ زیـبـا بـیـار سـاغـرِ صـهـبا
تـا کـه بـنـوشـم رهـا شـوم ز تـمـنّـا

مسألهٔ روح و مرگ و مبدأ و میعاد
کـشـف نـگـردد ز فـکـر مـردمِ دانــا

در بِدرِ مُلکِ عـشـق و وادی هجـرم
گـشته دلـم از فراق روی تو شـیـدا

بارِ محـبّت کِشم بِدوش دل و جان
عاشق و مستم ز عشق شاهدِ زیبا

قدر شناسی به عمرِ خویش ندیدم
وای از این مردمانِ جاهل و اَعمـیٰ

شد سپری عمرِ ما بِوحشت و اندوه
طِی شده امروزِ ما به وحشتِ فردا

دوش نـهـادم قـدم به محفلِ رنـدان
در دل‌شان بود شـورِ عشـق ‌و تـولّا

پـیـر به من نکته‌ای ز سِـرّ‌ِ ازل گفت
گشته بِپا این جهــان ز عشق دلِ ما

نورِ امید و صفایِ محض و حقیقت
در دلِ (صـابـر) بُـوَد ز هـمّـت مــولا

«صابر کرمانی»